دل تکانی
به نام دل
گاهی باید بست دل
گاهی باید کند دل
گاهی باید داد دل
گاهی باید شد دل . . .
حکایتِ دل !
براستی بعد از هر سختی اسانی و گشایش است (فرج بعد از شدت )
گاهی خیلی نباید منتظر بود ، انتظار گشایش نباید توقع ایجاد کنه ، که توقع ادم رو میچلونه!
بحث اعتقادی ندارم یا بهتره بگم اصلا حوصله ی بحث ندارم
حرف میخوام بزنم و اونم حرف دل
قرار نیست حکمی صادر کنم یا قانونی وضع کنم یا . . .
میخوام بتکونم دل رو که بنظرم هرزگاهی اگه نتکونی سراسرش رو غبار عادت و کهنگی
فرا میگیره .
قرار ندارم که تا مقصد معینی بنویسم یا بگم
قرار خالی شدنه
یا شاید نه قرار خالی شدن هم اگر باشه باز توقع ایجاد میکنه
قرار نوشتنه و تنها نوشتن
نتیجه گیری نداره و بدون هیچ حرف کم و بیش یا بی راه پس و پیش(اغراق)
حوصله سر میره و گاهی اصلا وجود نداره که بخوای بنویسی !
ولی مگه تن اروم میگیره
احساس میکنی بدهکاری
احساس؟
بله احساس که اگر بخواد معنی بشه شاید تومنی صد زارو ده شاهی فرق میکنه با اون چیزی
که تو بهش میگی احساس
احساس از دله ، از قلب و از روح و از جون ( درست مثل جون! از تاریکی به روشنی)
علاقه رو با احساس قاطی نکن!
فقط بنویس ، همین . . .
